آن شب ...

که مـــاه عاشـــقــانه هـــایمـان را ...

تماشا می کرد ...

سرشار از عطر بوسه و ترانه بود... !

دانستم..


تـــــو پـــژواک تمــــام عـــاشــقـانه های تاریخی...!

چقدر خوشحــ ــال بود
شيطــ ــان
وقتے سيبــ را چيدم
...............
گمان مے کرد فريب داده استــ مرا
نمے دانستــ
تو پرسيده بودے
مرا بيشتر دوستــ دارے
يا ماندن در بهشــ ــتــ را

هــر شب خـواب مـے بینم

سقــوط مے ڪنم از یڪـ آسمانـ خـراش(!)

و تـــــو از لبـہ ے آטּ

خــم مے شـوے و دستــم را مــے گیرے/.

سقــــوط مـے کنم هـرشـب

از بـام شـب

و اگـر تـــــو نباشـے(!)

ڪـہ دستــــم را بگیـرے

بـــدون شــڪ

صبـحگـاه

جنــازـہ امـ را در اعمــاق دره ـہا پیــدا مـے ڪنند.(!)

اِنـصـــآفــــ نـیـستــــــ

کــه دُنـیــآ آنـقـَـدر کـوچَـکـــــ بـآشـَــد

کــه آدَمـ هــآی تـکـرآری رآ روزی صـَـد بــآر بــِبـیـنــی

و آنـقـَـدر بـُزرگــــــ بــآشَــد

کــه نـَتـَـوآنـی آن کَـسـی رآ کـه دلـَتـــــ مـیـخواهــَـد،

حـَـتــی یـِکــــ بــآر بـبــیـنــــی...!!

آب و هوای دلم آنقدر بارانیست

که رخت های دلتنگی ام را

مجالی برای خشک شدن نیست

اینگونه است که دلم برایت همیشه تنگ است . . .

بـا تـ ــو نیستــم ، بــه خودتــ ـــ  نگیــ ــر ، اصلا تـ ــو یکــی نخـــوان ...

دارم بــا خودم زمــزمـه مـی کنـ ــم ، بــا خودم حرفـ ـــ  می زنـــم ...

دلگیـ ــرم از آدم هـایـی کـه می آیند و می روند و پشتـ ــــ  سرشـ ـان را هــم نگـ ـاه نمی کنند ...

نمی بینند کــه پشتـ ـــ  سرشـ ـان بـه جـای کـاسـ ـه ی آبــ ــــ ، اشکـ ـــ  ریختـ ـه می شـــود ... 

بـه جـای خداحـافظـی ، بغـ ـض می کنند ...!

از تــو دلگیـ ــر نیستـم ، رفتـن حق آدم هـاستــ ـــ  !! بــا خودم حرفــ ـــــ  می زنــم

گلــــــــوی آدم را

باید گاهــــــــــی بتراشند ...